PotosiSucre#Santa Cruz

Hola,

Als eerste ga ik een paar vragen beantwoorden..... Het gaat goed met mijn moeder. Ze heeft een nieuwe knie. 

Dag 1 geopereerd.

Dag 2 lopen langs het bed.

Dag 3 naar huis.

Ze gaat goed. Doet trouw haar oefeningen, physio, heeft nog een heel dik been maar is een bikkel en gaat gewoon door. Ben trots op je mam!

Of het ook wel eens niet leuk is hier...... Jjjjjaaaaaaaaaaaaa.

Een heerlijke relexte tijd gehad in Potosi. Alicre heeft me op de bus gezet. 2,5 uur naar  Sucre. Het mooie witte stadje. Na een uur stonden we in een file. Een mega blockade op de weg. Het is een slingerende weg tussen de Bergen door. Er waren allemaal stenen en rotsblokken op de weg gegooid. Na een half uur zei de chauffeur loop naar de andere Kant en zoek de bus van dezelde maatschappij en die brengt je dan naar Sucre. Busje ruil. Zo gezegd zo gedaan. Het regende kei en kei hard. Backpack om en stappen maar. De blokkade was erg lang. Ruim 2 km. door en door nat. En bang voor mn electronica. Ze heeft aan heel veel gedacht maar geen regenhoes voor.haar backpack. Tot overmaat van ramp halverwege een enorm geschreeuw van uit de Bergen. Dorpelingen onderling en met de community hadden ruzie. Dit eindigde in een schietpartij. We stonden Allen aan de grond genageld. Huilende kinderen.....Ik voelde mij al zo een vluchteling. Je hebt altijd 2 opties. Terug- of doorgaan. Terug was voor mij geen optie. Blik op oneindig verstand op nul en doorlopen! Als er nu maar geen kogel afdwaald of terugkaatst tegen zo een rotsberg. Ik zal toch verdorie niet het loodje leggen hier..... (Legend of the fall). Moet niet teveel naar films kijken.......een moment nog gedacht een panoramafotograaf uit te hangen maar alles was al zeiknat en laat ik de kat nou niet op het spek binden....... Doorlopen. Niet luisteren naar de geluiden en niet kijken naar de kogels die over en weer gingen. Goed aangekomen aan de andere Kant en na een half uur ging de bus keren en naar Sucre. Taxi gepakt naar mn casa. Daar aangekomen vertelde ik het verhaal. Was redelijk van slag en moest tegen mijn tranen vechten. Kreeg meteen eten en thee om warm te worden. Ik naar mijn kamer met het allermooiste uitzicht. Deze prachtige goed onderhouden casa, voor 9 euro per nacht, had 1 nadeel, geen verwarming. Al mijn spullen waren nat en ik was steen koud. Ik sprak een meisje uit rusland in de taxi (die deel je, kostenbesparing), dat in rusland iedereen Verwarming heeft en dat ze het zo koud had..... Ik zeg rusland is een 2e wereld land en bolivia een 3e wereld land...... Nog een tandje lager. Maar goed. Al mijn spullen op planken gelegd, uitgekleed en mijn voeten in een plastic zak gestopt. Ik was een soort mummy. Dan word je snel warm. Het helpt. Na 1,5 uur was ik warm en vond in een plastic zak een droge jogging broek. Ja dit was wel ff bikkelen....... De volgende dag was er een zondagmarkt in Tarabuca. Ik het busstation opgezocht en tussen de locals naar Tarabuco. Ik was de enige toerist en had binnen 10 minuten dezelfde lucht aan mij hangen als de bolivianen namelijk: geit! Stinken. Het was net of ik zo uit de stal vandaan kwam. Een plaatsje terug in de tijd. Met veel regen en kou. Dus restaurantje op gezocht. Helpt ook niet echt want er is geen verwarming. Paar bakken met cocathee naar binnen gewerkt, daar knap je van op. Met een nederlanders stel nog ff naar een heel toeristisch restaurantje geweest waar werd gedanst. Weinig Vd markt gezien. Die avond met Carmel en Thomas afgesproken. Brazilianen broer en zus ontmoet tijdens de Uyuni tour. Gezellig in het centrum van Sucre. Mijn casa was boven op de berg. Dus een wandeling van ruim een half uur. De volgende dag lekker gelummeld met Carmel en Thomas. Ze Wilde mijn huisje zien. Dus oppeta de berg op. Ik had niet gelogen. Het straatje is prachtig wit. Een cathedral, paar winkeltjes en twee restaurants. Je hebt er alles. Ze vonden het te gek. In het centrum, beneden in het dorp een gekte en een drukte en boven op de berg was zo een mooi rustig plekje....De volgende dag Ben ik naar Santa Cruz gevlogen. Ik Ben ff klaar met reizen over land. Voor 40 euro heb je een binnenlandse vlucht. Nu kun je denken is dat wel veilig....... Maar je moet ergens vertrouwen in hebben. Klein vliegveld en een prima maatschappij. In Santa Cruz heb ik wederom voor veilig gekozen. De hostels die vrij waren stonden in een slechte wijk dus ik heb voor een hotelletje gekozen vlakbij het centrum. Als ik nu de straat op ga loop ik tussen de winkeltjes die zeil, matrassen en schuimrubber verkopen. Tientallen winkeltjes met dezelfde spulletjes. Carpet land is er niets bij. Het hotel had geen plattegrond. Dus op zoek naar het toeristenburo en de buurt verkennen en what is hot en what not! . Onder weg terrasje gepakt. Kom ik 2 France meiden tegen die ook in de bus zaten tijdens de strike en ook daarom het vliegtuig hebben genomen. Vanmiddag een empenade gescoord en wel ja er breekt een stuk van mijn kies af. Grrrrrrrr. Nu heb je twee keuzen of je laat het zo en straks in een gehucht waar ik geen Kant op kan begint er een ontsteking op te spelen of je gaat naar de tandarts nu je in een grote stad bent. Zo gezegd zo gedaan. Tandartspraktijk is schoon en steriel maar zeer eenvoudig. Na overleg met de Tandarts en vertrouwen heeft hij mijn kies gerepareerd. Voor 100 bolivianos, dat is ongeveer 10 euro......... Me happy! Dus het is niet allemaal even leuk. Maar ik Los alles op. Het gaat mij goed af en ik Ben toch stiekum een beetje verliefd geworden op Bolivia. 

Of ik mij wel eens eenzaam voel. Née, absoluut niet. Ik Ben wel vaak alleen maar daar kies ik zelf voor. Eenzaam heb ik mij het laatste jaar in NL vaak gevoeld. Hier niet. Het is allemaal zo ontzettend bijzonder. Ik geniet nog steeds elke minuut.

Morgenochtend heb ik een ontbijtafspraak met Veronica. Zij is de dochter van Alicre (potosi). Veronica woont hier om de hoek. ALS het weer het toe laat hoop ik de dag erna naar een soort zwem/zon paradijs te gaan. En ik ben een boeking aan het doen bij Nederlanders die een prachtig paradijs hebben in Samaipata.........

Liefs, 

beso, Erica X